Misje jezuitów na Wołyniu 1928-1939, oprac. M. Dębowska, S. Augustynek, wydawca: Ośrodek „Wołanie z Wołynia”, Biały Dunajec – Ostróg 2019

    Nieprzerwanie przez jedenaście lat – od roku 1929 do roku 1939 włącznie – jezuici z prowincji małopolskiej głosili misje w diecezji łuckiej. Różna była liczba parafii, które w poszczególnych latach zgłaszały się z prośbą o przeprowadzenie misji. W 1933 roku jezuici przeprowadzili misje aż w 16 parafiach. W 1939 roku – z powodu wybuchu II wojny światowej – było ich tylko dwie. Także sporo misji, bo aż 14, odbyło się w 1931 roku. W pozostałych latach ich liczba wahała się od 3 (w 1937 roku) do 8 (w 1932 roku).

    Ogółem w latach 1929-1939 jezuici z prowincji małopolskiej – głównie pod kierownictwem ks. Szymona Jarosza – przeprowadzili misje w 68 parafiach diecezji łuckiej (Aleksandria, Annowola, Antonówka, Berezne, Białozórka, Deraźne, Dederkały, Drużkopol, Hołoby, Horochów, Huta Stepańska, Kamień Koszyrski, Katerburg, Kisielin, Kiwerce, Klesów, Kołki, Kołodno, Koniuchy, Korytnica, Korzec, Krzemieniec, Kupiczów, Lewacze, Litowiż, Łanowce, Małe Hołoby, Międzyrzec Korecki, Mizocz, Młynów, Nieświcz, Noworodczyce, Nowy Zahorów, Ołyka, Ostróg, Poczajów, Potasznia, Przewały, Radów, Radziwiłłów, Rokitno, Rożyszcze, Rymacze, Sarny, Sielec, Skurcze, Sokól, Stepań, Swojczów, Szelwów, Szpanów, Szumsk, Tajkury, Tomaszgród, Torczyn, Tuczyn, Uściług, Warkowicze, Wielka Głusza, Wiszenki, Włodzimierz Wołyński – par. Najśw. Serca Jezusowego, Włodzimierzec, Wyrka, Zabłotce, Zaturce, Zdołbunów, Złoczówka, Zofiówka). Była to prawie połowa parafii tejże diecezji. Dwukrotnie odbyły się misje w parafiach: Huta Stepańska (1929, 1938), Potasznia (1929, 1935), Szumsk (1930, 1938) i Zdołbunów (1930, 1937). W parafii Berezne ks. Jarosz odprawił renowację misji (przeprowadzonej tam w 1928 roku przez jezuitów) oraz rekolekcje dla pracujących tam urszulanek. Nie udało się przeprowadzić misji w parafii kazimierzeckiej. Dwa razy proboszcz tejże parafii zapraszał jezuitów na misje do swojej parafii. Ani razu do tego nie doszło, gdyż misje były odwoływane – w 1936 roku z powodu panującej tam zarazy, a w 1939 roku – ze względu na zmianę proboszcza.

    Kierownikiem większości jezuickich ekip misyjnych, przybywających na Wołyń z Krakowa, był ks. Szymon Jarosz. Ekipa taka składała się najczęściej z dwóch misjonarzy, chociaż zdarzało się, że w mniejszych parafiach misje przeprowadzał jeden misjonarz. Od proboszczów diecezji łuckiej nadchodziły do Krakowa prośby o ekipę misyjną pod kierownictwem właśnie ks. Szymona Jarosza. Początkowo zasadniczym tego powodem była wola bp. Szelążka, który zalecał proboszczom wybieranie właśnie tego misjonarza. Z czasem ks. Jarosz stał się „specjalistą” od Wołynia. Nazywano go wręcz „apostołem Wołynia”.

    Podstawę niniejszej edycji stanowią sprawozdania z misji prowadzonych przez jezuitów prowincji krakowskiej w okresie międzywojennym. Wyszły one spod pióra ks. Szymona Jarosza TJ, a pochodzą z materiałów archiwalnych stanowiących jego spuściznę, przechowywaną w Archiwum Prowincji Południowej Towarzystwa Jezusowego w Krakowie. Składają się nań: „Historia misji” (kronika misji) i „Pamiętnik misji”.